کاروتک

تکنولوژی و علمی

تلویزیون و سینما

تلویزیون کاروتک

ناسا با انتشار تصاویر شگفت‌انگیز تلسکوپ جیمز وب، توانایی این تلسکوپ را به رخ می‌کشد.

اگر دیروز تصویر میدان عمق تلسکوپ فضایی جیمز وب شما را هیجان‌زده کرد، امروز به معنای واقعی کلمه حیرت‌زده خواهید شد. ناسا چهار تصویر دیگر از این تلسکوپ را منتشر کرده است که توانایی‌های قوی‌ترین تلسکوپ فضایی جهان را نشان می‌دهد و به ما می‌گوید که این تلسکوپ خارق العاده، در آینده چه کمکی به علم بشر خواهد کرد.

سحابی کارینا

ابتدا تصویری خیره کننده از سحابی کارینا را شاهد هستیم که به دلیل اشکال کوهستانی‌اش، صخره‌های کیهانی نامیده می‌شود. این ابر که از غبار و گاز تشکیل شده است، منطقه ستاره‌زایی است که توسط ستاره‌های جوان روشن می‌شود. این ستاره‌های جوان عظیم، بادهای ستاره‌ای ایجاد می‌کنند که توسط آن، گاز را به این ساختارهای خیره‌کننده تبدیل می‌کنند. مطالعه این منطقه می‌تواند به درک میزان رایج بودن این ستارگان جوان و چگونگی تأثیر آنها بر شکل‌گیری ستاره‌های اطرافشان کمک کند. این سحابی در فاصله 7600 سال نوری از ما قرار دارد و با استفاده از دو دوربین تلسکوپ جیمز وب به نام‌های NIRCam و MIRI ثبت شده است.

پنج‌قلوی استفان

تصویر دوم مجموعه‌ای از کهکشان‌ها است که در یک رقص کیهانی قفل شده اند. چهار عضو از پنج عضو گروه کهکشانی Stephan’s Quintet بسیار نزدیک به هم هستند و در حال ادغام شدن با یکدیگر هستند و به دانشمندان اطلاعاتی در مورد چگونگی بزرگتر شدن و تکامل کهکشان‌ها در طول زمان می‌دهد. این بزرگترین تصویر جیمز وب تا کنون است. زیرا این تصویر که بیش از 150 میلیون پیکسل دارد، منطقه عظیمی را پوشش داده است. نزدیکترین کهکشان این گروه نسبت به ما، در فاصله 40 میلیون سال نوری از کره زمین قرار دارد، در حالی که چهار کهکشان دیگر بسیار دور هستند و در فاصله 290 میلیون سال نوری از ما قرار گرفته‌اند.

سحابی حلقه‌ی جنوبی

تصویر سوم، سحابی حلقه جنوبی نامیده می‌شود و نوعی سحابی است که توسط ستاره‌ای در حال مرگ که لایه‌هایی از غبار و گاز را به بیرون پرتاب می‌کند، تشکیل می‌شود. این غبار و گاز در فضا پخش می‌شود و یک پوسته بزرگ را تشکیل می‌دهد که مشاهده ساختار سحابی را در محدوده نور مرئی، دشوار می‌کند. اما در این موقعیت، قابلیت مادون قرمز تلسکوپ جیمز وب به کمک دانشمندان می‌آید و این امکان را فراهم می‌کند تا بتوانند در طول موج مادون قرمز، به درون پوسته غبارآلود نگاه کنند و سحابی پنهان شده در زیر آن را ببینند.

سیاره‌ی فراخورشیدی WASP-96b

و در نهایت، آخرین مورد منتشر شده از جیمز وب، یک تصویر نیست، بلکه یک طیف یا تحلیلی نوری است که از یک سیاره دور به‌دست آمده است. جیمز وب توانست با استفاده از قابلیت طیف سنجی تعیین کند که آیا آب در جو سیاره فوق داغ WASP-96 b وجود دارد یا خیر. این سیاره گازی آنقدر نزدیک به ستاره خود می‌چرخد که یک سال در آنجا، فقط سه روز و نیم زمینی طول می‌کشد و تخمین زده شده است که دمای سطح آن بیش از 1000 درجه فارنهایت می‌باشد. قبل از آمدن جیمز وب به محدوده علم بشر، تجزیه و تحلیل اتمسفر سیارات فراخورشیدی بسیار دشوار بود، بنابراین توانایی تشخیص مولکول‌های گاز در جو سیاره فراخورشیدی، یک پیشرفت بسیار بزرگ برای دانش بشر به‌حساب می‌آید.