آخرین خبرهای منتشر شده از ماموریت سفر به ماه بعدی ناسا به ما نشان میدهد که فضانوردان برای آن که بخواهند به سلامت روی سطح تنها قمر زمین فرود بیایند، باید روی قله یک رشته کوه یا خط الراس دهانهای نزدیک قطب جنوب ماه فرود بیایند.
سازمان فضایی آمریکا که ما بیشتر آن را با نام ناسا میشناسیم، با استفاده از تحقیقات و اطلاعاتی که در دست دارد، به 13 محل فرود بالقوه رسیده که همگی در شش درجه عرض جغرافیایی قطب جنوب ماه قرار دارند. نور خورشید به بیشتر این مناطق نمیرسد و این نقاط گفته شده در بیشتر اوقات سرد و تاریک هستند. مورد مهم دیگری که حتما باید به آن توجه کرد، این است که دهانههای هر یک از این کوها موادی مانند هیدروژن، یخ آب و یک سری دیگر از مواد با پخش بسیار زیاد و بکر را نگه میدارد.
13 مکان فرود گفته شده که میتوانید تمام آنها را در عکس زیر مشاهده کنید، تنوع بسیار زیادی را از نظر زمینشناسی دارند. برای مثال، Malapert Massif رشته کوههایی را در نزدیکی یکی از دهانهها دارد، در حالی که Haworth دارای دهانهای با شکل پنج ضلعی است. ناسا همچنین ممکن است که روی لبههای چندین دهانه دیگر با اندازههای مختلف فرود بیاید که اصلیترین آنها میتوان به Amundsen با وسعت بیش از 103 کیلومتر یا Haworth با تقریبا نصب اندازه آن، اشاره کرد.
مارک کیراسیچ، معاون مدیر بخش توسعه کمپین آرتمیس ناسا (ماموریت بازگشت به ماه) در مورد این مکانهای تعیین شده گفت:
انتخاب این مناطق به آن معنا است که ما یک جهش بزرگ را به بازگشت انسان برای ماه بعد از ماموریت آپولو خواهیم داشت. زمانی که ما این کار را انجام دهیم، شبیه هر ماموریتی خواهد بود که از قبل انجام دادهایم، زیرا فضانوردان به مناطق تاریکی که از قبل توسط انسان کاوش نشده بودند، خواهند رفت و زمینه را برای اقامت طولانی مدت آینده فراهم میآورد.
ناسا از اطلاعات بسیار زیاد جمعآوری شده توسط مدارگرد شناسایی ماه برای شناسایی 13 منطقه مورد نظرش استفاده و بررسی کرده است. مدیران ارشد ناسا زمانی قصد دارند که مقصد نهایی را مشخص کنند که بتوانند به صورتی جدیتر به بررسی زمان قطعی آغاز این ماموریت بپردازند. آنها این محلهای فرود را با استفاده از معیارهایی مانند شرایط نوری، شیب زمین، ارتباط آسان با زمین و چیزهایی دیگر انتخاب کردهاند.
همچنین، آنها باید قابلیتهای مختلف موشک سیستم پرتاب فضایی خود با فضاپیمای Orion و همچنین فضاپیمای استارشیپ شرکت اسپیسایکس در نظر بگیرند. همه 13 منطقه مشخص شده نزدیک مکانهایی هستند که در یک دوره 6.5 روزه، نور خورشید را دریافت میکنند و فضانوردان نمونه سنگ ماه را از مناطق دائمی سایهدار که به تلههای سرد شهرت دارند، جمعآوری خواهند کرد.
نمونههای گفته شده در نهایت بستهبندی و به زمین فرستاده خواهند شد تا دانشمندان بتوانند محتوا و توزیع آب در قطب جنوب را مطالعه کنند. این مواردی که در آینده مورد بررسی قرار خواهد گرفت، منابعی حیاتی هستند که از قبل توسط ابزار نقشهبرداری کانیشناسی ماه ناسا با نام M3 در فضاپیمای Chandrayaan-1 که در سال 2018 به سمت ماه پرتاب شد، مورد تایید قرار گرفته است. البته، در قطب شمال ماه هم آب وجود دارد، اما به اندازه قطب جنوب زیاد نیست.
دانشمند ارشد اکتشافات ناسا با نام جیکوب بلیچر در مورد این منابع گفت:
توسعه طرحی برای کاوش منظومه شمسی به معنای یادگیری نحوه استفاده از منابعی است که در دسترس ما هستند و در عین حال یکپارچگی علمی آنها را نیز حفظ خواهیم کرد. آب یخ زده در سطح ماه از منظر علمی و همچنین به عنوان یک منبع حیاتی ارزش بسیار بالایی را دارد، چرا که میتوان از آن اکسیژن و هیدروژن را برای سیستمهای پشتیبانی حیات و سوخت استفاده کرد.
سارا نوبل، مسئول علوم قمری آرتمیس در بخش علوم سیارهای ناسا، افزود:
چندین مکان پیشنهادی در این مناطق در میان برخی از قدیمیترین بخشهای ماه قرار گرفتهاند و همراه با مناطقی که دائما در سایه قرار دارند، فرصتی را برای آشنایی با تاریخ ماه از طریق موادی که از قبل مورد مطالعه قرار نگرفتهاند، فراهم میآورد.
ماموریت همراه با سرنشین آرتمیس 3 قرار نیست زودتر از سال 2025 عملیاتی شود و برای اولین بار در تاریخ شاهد فرستادن یک زن همراه با دیگر فضانوردان به سطح ماه هستیم.